سبک زندگی قرآنی

تست

تست

رَبِّ اجْعَلْنِى مُقِیمَ الصَّلَوةِ وَ مِن ذُرِّیَّتِى رَبَّنَا وَ تَقَبَّلْ دُعَآءِ (ابراهیم، 40)

پروردگارا! مرا برپا دارنده نماز قرار ده و از نسل و ذریّه ‏ام نیز. پروردگارا! دعاى مرا (نماز و عبادتم را) بپذیر

در آیاتى که تاکنون درباره‏ حضرت ابراهیم در این سوره خوانده‏ ایم، او از خداوند هفت درخواست دارد: امنیّت مکّه، دور ماندن از بت‏ پرستى، توجّه قلوب و افکار مؤمنان نسبت به فرزندان و مکتب او، بهره ‏مند شدن ذریّه‏ او از ثمرات، توفیق اقامه‏ نماز، قبول شدن دعاها و آمرزش براى خود و والدین و همه‏ مؤمنان.
«والد» تنها به پدر واقعى گفته مى‏ شود، ولى «أب» به غیر پدر از جمله به عمو و پدرزن نیز گفته مى‏ شود. چون والدین ابراهیم مؤمن بودند، لذا در این آیه حضرت ابراهیم به والدین خود دعا مى ‏کند، ولى در آیات دیگر که «أب» به کار رفته و مراد عموى ابراهیم است، به دلیل مشرک بودن او، حضرت از او بیزارى مى‏ جوید.
در آیه‏ ۱۳۳ بقره نیز خواندیم که فرزندان یعقوب در پاسخ پدر که پرسیده بود: «ما تعبدون من بعدى» پس از من چه چیز را مى‏ پرستید؟ گفتند: «نعبد الهک و اله آبائک ابراهیم و اسماعیل» ما پروردگار تو و پروردگار پدرانت ابراهیم و اسماعیل را مى‏ پرستیم. با آنکه اسماعیل عموى یعقوب است، ولى به عمو «أب» گفته شده است.

پیام ها

۱- تکرار «ربّ» در آغاز دعاهاى حضرت ابراهیم، نشانه تأثیر آن در استجابت دعا و یا یکى از آداب آن است. «ربّ اجعلنى»
۲- براى اقامه‏ نماز خود و فرزندانتان، از خداوند استمداد کنید. «ربّ اجعلنى»
۳- نماز، محور دعاهاى حضرت ابراهیم است. «ربّنا لیقیموا الصّلاة»، « ربّ اجعلنى مقیم الصّلاة»
۴- با آنکه رسالت انبیا اقامه‏ دین است اما دعا براى اقامه‏ نماز به جاى آن، نشانه آن است که نماز چهره و سیماى تمام‏ نماى دین است. «مقیم الصّلاة»
۵ - اقامه‏ نماز، عِدل و همتاى رهبرى است. حضرت ابراهیم در دو مورد عبارت «و من ذریّتى» را به کار برد: یکى درباره‏ نماز نسل خود «مقیم الصّلاة و من ذریّتى» و یکى در مورد رهبرى نسل خود هنگامى که خداوند به ابراهیم فرمود: «انى جاعلک للنّاس اماما قال و من ذریّتى» من تو را امام مردم قرار دادم ابراهیم گفت: پروردگارا ذریّه مرا نیز به این مقام برسان.

منبع: پایگاه درس هایی از قرآن

وَمَا تَنْقِمُ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِآيَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءَتْنَا ۚ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ (اعراف، 126)

و (اى فرعون!) تو از ما انتقام نمى‏کشى جز براى اینکه ما به آیات (و معجزات) پروردگارمان که براى ما آمد ایمان آورده‏ایم. پرودگارا! بر ما صبر و شکیبایى فرو ریز و ما را مسلمان و فرمان‏بردار بمیران.

سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره اعراف - آیه ۱۲۶

این آیه، پاسخى به جوسازى‏ ها و تهمت‏ هایى است که از سوى فرعون نسبت به مؤمنان و همراهان حضرت موسى انجام مى‏ گرفت و در آیات گذشته به آنها اشاره شد، از قبیل اینکه شما توطئه‏ گر هستید و قصد تصاحب وطن و کاشانه مردم و اخراج آنان را دارید. آنان گفتند: شما نیز مى ‏دانید که جرم ما این تنها ایمان ماست، نه آنچه شما مى‏ گویید.
امام صادق (ع) فرمود: کسى که خود را برتر از دیگران بداند مستکبر است. به حضرت گفتند: گاهى انسان به دلیل آنکه دیگران مشغول گناهند و او گناه نمى ‏کند خود را برتر مى ‏داند! حضرت فرمودند: شاید او توبه کرده و بخشیده شده است، ولى تو خبر ندارى و هنوز او را چنان مى‏ بینى. مگر داستان ساحران را نشنیده‏ اى که با انگیزه‏ شکست موسى آمدند، ولى توبه کرده و هدایت شدند و پایان خوبى داشتند.

پیام ها
۱- ایمان به خدا و زیر بار طاغوت نرفتن، بى‏دردسر نیست. «و ما تنقم»
۲- ایمانى ارزش دارد که براساس برهان و پس از دیدن نشانه‏ هاى حقیقت باشد. «آمنّا بآیات ربّنا لمّا جائتنا»
۳- طاغوت‏ ها با فکر و عقیده توحیدى مخالفند، نه با آدم‏ ها. «الاّ أن آمنّا»
۴- نشانه‏ مؤمنان راستین، آرامش، مقاومت، صراحت، شجاعت، تضرّع و دعا به خصوص در هنگام سختى‏ هاست. «آمنّا… ربّنا افرغ علینا صبراً»
۵ - در دعا به ربوبیّت خداوند متوسّل شویم. «ربّنا»
۶- بهترین شیوه در برابر تهدید طاغوت‏ ها، دعا و توکّل بر خدا و حفظ ایمان و پایدارى است. «ربّنا أفرغ علینا صبراً و توفّنا مسلمین»
۷- وقتى تهدیدها سنگین باشد، صبر و مقاومت بیشترى هم مى‏ طلبد. ساحران گفتند: «أفرغ علینا صبراً» یعنى دل ما را پر از صبر کن و نگفتند: «أنزل علینا»
۸ - حسن عاقبت، نیاز به دعا، استمداد و توفیق الهى دارد. «ربّنا… توفّنا مسلمین»

منبع: پایگاه درس هایی از قرآن

قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ (اعراف، 23)

(آدم و حوّا) گفتند: پروردگارا! ما بر خويشتن ستم كرديم و اگر ما را نبخشايى و رحم نكنى، قطعاً از زيانكاران خواهيم بود.

تفسیر نور (محسن قرائتی)

نکته ها
شيطان و آدم هر دو نافرمانى كردند؛ امّا شيطان نسبت به نافرمانى خود (ترك سجده)، به عدل و حكمت الهى اعتراض و استكبار كرد و برترى نژاد خود را مطرح ساخت و پشيمان هم نشد؛ امّا حضرت آدم و حوّا، به كار خلاف خود اعتراف كردند و از خداوند تقاضاى‌

جلد 3 - صفحه 41

بخشايش كردند. «1»

پیام ها
1- در برابر ستم‌هايى كه به خود روا مى‌داريم بايد از خداوند استمداد جوييم و آنها را جبران كنيم. قالا رَبَّنا ظَلَمْنا …

2- آدم و حوّا، هم در تخلّف شريك بودند، هم در جبران گذشته و عذرخواهى. «ذاقَا، قالا رَبَّنا»

3- هرگونه خلافى، ظلم به خويشتن است، چون مخالفت با فرمان خدا مخالفت با تكامل و سعادت واقعى خود است. «ظَلَمْنا أَنْفُسَنا»

4- از آداب دعا و استغفار، ابتدا اعتراف به گناه است. «قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا»

5- نخستين خواسته‌ى بشر از خدا، تقاضاى عفو ورحمت بود. «وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا»

6- مهم‌ترين مسأله براى گناهكار، مغفرت الهى است، سپس درخواست‌هاى ديگر. «إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا»

7- عنايت و لطف و مهربانى خدا، جلوى خسارت ابدى را مى‌گيرد. إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا … لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ‌